Column | Mama brabbels

Als je een baby hebt duurt het niet lang voor het babybrabbelen begint. Maar dat weet je wel van te voren als je moeder wordt. Wat me verbaasde is dat er ook een complete nieuwe manier van communiceren door mij ontstaat; het mamabrabbelen. En dan bedoel ik niet alleen het met kinderachtig stemmetje praten tegen de baby, dat doe ik niet eens zoveel.

Ik bedoel bijvoorbeeld het feit dat ik alles twee keer zeg tegen de baby. Noem het de kracht van herhaling, maar waarom ik dat automatisch doe, is me een raadsel. De baby verstaat het de eerste keer al niet, waarom zou hij het de tweede keer wel snappen?

En dan het feit dat alles in de derde persoon gaat. ‘Mama is zo weer terug’, ‘Mama gaat je luier verschonen’ enzovoort. Wie is die vreemde persoon? Ik ben niet ik meer, nee ik ben mama en zo noem ik mezelf ook. En anderen ook.

Zo is er ook het via je kindje communiceren met anderen, met name over papa. ‘Ja, papa heeft nog steeds niet de vuilnis weggebracht,’ in hoorafstand van de op de bank hangende vader, is bijvoorbeeld een nieuwe manier van communiceren. Maar ook het doen alsof de baby zelf praat, wil wel helpen in overtuigende communicatie. Het handje van de baby omhooghouden en dan zeggen; ‘papa, wil jij mijn luier verschonen’ is zelfs voor een keiharde vader lastig te negeren. Of serieus te nemen, maar dat terzijde.

Verder is ineens alles wat ik zeg tegen de baby materiaal voor een nieuw liedje. Het hoeft niet te rijmen, het hoeft niet goed te klinken, het hoeft zelfs niet ergens op te slaan, maar als er maar een soort van melodie in zit is het geschikt als communicatie. Nieuwe hits gaan het zeker niet worden, maar de baby is wel fan.

Tenslotte is het interpreteren van wat de baby zegt ook een vak apart. Maar een trotse moeder hoort in elke ‘eugh’ of ‘ahh’ een direct antwoord op de vraag die gesteld werd of een heel verhaal. Wat weer in enthousiast terug gekakel leidt. Want babybrabbels en mamabrabbels gaan nou eenmaal heel goed samen.