Verhaal | Eiland

Het is klaar. Ik ben er klaar mee. Met alles. Ik weet dat ik het al eerder heb gezegd en nog nooit daadwerkelijk actie heb ondernomen, maar nu loopt de emmer over. De laatste druppel is erin gevallen.

Ik kreeg een laatste waarschuwing, maar toch ging het nog een keer fout. Ik moest meteen mijn spullen pakken, kreeg niet eens de tijd om afscheid te nemen van iedereen. Hoewel ik direct besefte dat ik niemand zou missen. Niet meer. Dat stadium was ik allang gepasseerd. Mijn omgeving kwam met goedbedoelde adviezen. Dit is het moment om wat nieuws te doen, ergens helemaal voor te gaan, zeiden ze. Daar zat wel wat in, maar niet zoals zij het bedoelden. Het inpakken van mijn spullen voelde eigenlijk best goed. Ik besloot ermee door te gaan. Twee koffers nam ik me voor. In twee koffers moet mijn hele leven passen. Alles dat er niet in paste moest weg. Grote zakken kleding bracht ik naar de inzameling. Het voelde goed een ander een dienst te bewijzen met iets dat ik niet meer nodig had. Waar ik mezelf eigenlijk ook een dienst mee bewees.

En nu sta ik hier dan. Mijn twee koffers, de restanten van mijn leven, naast me. Niemand weet waar ik ben. Ik heb zelfs met contant geld mijn kaartje voor de boot betaald, om te voorkomen dat iemand erachter komt. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en zonder te kijken werp ik het laatste middel van contact met het leven, in zee. Ik geniet van de plons en lach. De wind suist door mijn haren. Zoute spetters verfrissen mijn gezicht. Vanaf de reling van de boot zie ik hoe het vaste land steeds verder weg lijkt, tot het slecht een puntje aan de horizon is. Een puntje waar mijn leven was. Alles laat ik achter. Ik ben alleen. Ik ben een eiland.