Zomervrouwen; Verkoopperikelen van een debuterend schrijver

Zomervrouwen; Verkoopperikelen van een debuterend schrijver

10350420_480202955444083_4481864213711461552_nZomervrouwen zou de beurs voor mijn boek worden. Op de fantasy beurzen waar Uitgever Zilverspoor meestal aanwezig is, loopt niet echt de doelgroep van mijn Chicklit ‘Dwaze dates of echte liefde’ rond. Dat zou op een vrouwenbeurs toch anders moeten zijn.

Vol goede moed stapte ik vrijdag in de trein, met als enige kink in de kabel dat ik mijn krappe aansluiting in Nijmegen miste en er daardoor van mijn aangeboden hulp om de stand te helpen op te bouwen, weinig terecht kwam. Jos bleek het echter al helemaal onder controle te hebben. Mijn toevoeging van de hartenballonnen vastgeplakt met het mooiste plakband dat ik had (mijn stickers met de cover erop) was echter van harte welkom. De familie van Dijk wisselde Jos af en samen met collega-auteur Karin waren we klaar voor de verkoop. De volgende paar uur waren we nog steeds klaar voor de verkoop, met nog hetzelfde aantal boeken voor ons op de tafel. Het was rustig, maar dat kwam natuurlijk doordat het vrijdagmiddag was en veel mensen nog aan het werk waren. ’s Avonds zou het wel drukker worden. Maar echt veel belangstelling van de mensen die er waren voor de boeken was er ook niet. Karins dappere poging om mensen te lokken met de vraag ‘Houdt u van lezen?’ leverde meer ‘Nee’s’ en doorlopende mensen op dan geïnteresseerde kopers. Zelfs de koetjesreepjes die we gratis uitdeelden waren niet in trek. Er waren zelfs vrouwen die het chocolaatje niet kende! Al snel bleek dat de gemiddelde Limburgse vrouw niet zo houdt van aangesproken te worden. Zelfs een simpel ‘Hallo’ kon ze doen opschrikken en boos wegrennen. De marktkoopman techniek (Boeken, mooie boeken!) hebben we daarom meteen maar achterwege gelaten. Ondertussen waren we op het podium geweest waar we geïnterviewd werden over onze boeken. Dat was even wennen, maar alle drie konden we goed ons boek in de schijnwerper zetten bij de stuk of tien toeschouwers. Dat zou die avond, bij ons tweede interview, natuurlijk veel meer zijn. De verwachte aanloop na onze minutes of fame op het podium bleef uit. Zo ook na het tweede interview dat door een nog leukere interviewster werd afgenomen en meer op echte gesprekken leek. Tegen het eind van de avond, kwam er een mevrouw bij onze stand staan en begon in mijn boek te bladeren. Wij hielden onze adem in van spanning. Zal ze? Ze pakte iets uit haar tas. Joepie, haar portemonnee, ging door onze gedachten. Maar nee, het was de bril. Die gebruikte ze gelukkig wel om de achterflap te lezen. Weer reek ze naar haar tas. Nu toch wel? Nee, ze had een doekje nodig omdat ze een opvlieger kreeg. Toen kwam een heel verhaal over dat zij geïnterviewd was over haar dwaze dates en er die dag zelfs nog één had gehad, maar haar man vond dat niet zo leuk om te horen. Driemaal was scheepsrecht. De portemonnee kwam tevoorschijn uit de tas en ze rekende een gesigneerd exemplaar af van mijn boek. Ik was zo blij, de enige aankoop van die dag en dan nog die van mij. Met de wetenschap dat de zaterdag de drukste dag zou worden (volgens de andere standhouders), kon ik met een gerust hart slapen in het hotel.

 

Na een heerlijk ontbijt namen de familie van Dijk en ik weer plaats achter de stand. We bouwden een prachtige toren van de vele boeken die er waren en maakten wat meer ruimte voor de boeken waar het om draaide die dag. Zo moest het toch storm lopen! Niet veel later werden we vergezeld door collega-auteurs Femke en Gaby die we bijpraatten over de vorige dag. We waren het er over eens dat het verdubbelen van de verkoop vandaag toch mogelijk moest zijn. Het leek inderdaad of er wat meer interesse was voor onze boeken. Er werd meer gekeken en minder smoezen verteld. Ons interview om elf uur trok niet veel meer bekijks dan de vorige dag. Maar ach, het was nog vroeg. De interviewster dacht ook dat ze een heel ander boek voor zich had, want ze vroeg naar het data leven in mijn boek. De beloofde drukte hebben we heel kort ervaren. Daarna leek het rustiger dan de dag ervoor. Toch wisten we een aantal boeken te verkopen en de omzet maar liefst te vervijfvoudigen. Twee ervan waren van mij. Het leukste was nog dat een wat oudere vrouw voorzichtig vroeg of het een chicklit was, want dat vond ze leuk. Het interview aan het eind van de dag was ondanks weer weinig publiek, erg leuk. Ik vertelde wat over een scene met openingszinnen in mijn boek en ze had me even met mijn mond vol tanden toen ze vroeg of ik er één kon noemen. Het duurde even, maar ik kwam eruit. Ondertussen hadden we zelf de beurs al meerdere malen rondgelopen en meer uitgegeven, dan de gemiddelde beursbezoeker daar deed. Toch durfde ik iedere keer niet te lang weg te blijven, want stel je voor dat dan net iemand mijn boek gesigneerd zou willen kopen. De meligheid nam toe naarmate de dag vorderde. Verdriet wordt vaak weggelachen…

 

Als de zaterdag dan niet zo goed was, zou de zondag toch veel beter worden, dachten we. Jos was al wel gebeld met het verzoek om wat dozen op te komen halen, want wat overbleef kon niet in één auto terug. Die dag gingen er weer twee interviews over het data leven. Het drong niet echt tot haar door dat mijn antwoord over daten en uitgaan ging. De beurs leek wel iets drukker dan de dagen ervoor, maar helaas konden we de omzet niet weer vervijfvoudigen. Mondjesmaat werd er wat verkocht, maar niets van mij. We hielden de sfeer goed en het was ook echt gezellig, tot het laatste uur. Het kleine beetje hoop dat ik nog had, was weg en ik kon niet meer lachen om de situatie. Het was een leuk weekend, maar er had veel meer verkoop uit te halen moeten zijn. Want waar anders kon ik mijn doelgroep bereiken? We begonnen op tijd met inpakken, tot er een jonge vrouw geïnteresseerd de hele stand bekeek. Ze pakte wat boeken op, vroeg naar de prijzen en hield mijn boek in haar hand vast. ‘Deze wil ik,’ zei ze na een lange bedenktijd. Mijn dag was goed, want hiermee werd ik met het trieste aantal van vier verkochte boeken, wel de topverkoper van onze stand. Het voelde als een soort troostprijs. Nu heb ik nog een klein beetje hoop, want al die brochures die we hebben uitgedeeld en wat boekenleggers en stickers, alsmede exposure op het podium, zou kunnen resulteren in geïnteresseerden op een later moment, wat het weekend toch nog succesvol zou kunnen maken. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend gehad en het een en ander geleerd. Bijvoorbeeld de beste smoezen om geen boek te kopen:

 

1 Ik lees niet (Zo zonde. Tijd om te beginnen dus)

10349971_480202768777435_8089006593389239358_n

2 Ik heb geen tijd om te lezen (prioriteit, bedoelen ze…)

 

3 Ik heb een e-reader (fijn, naar een schermpje staren. Maar onze boeken worden ook e-books)

 

4 Ik heb nog een grote stapel boeken thuis liggen (Daar kan die van mij toch bovenop?)

 

5 Ik hou alleen van buitenlandse schrijvers (Zal ik dan emigreren? Mijn collega-auteur woont in Italië, telt dat ook?)

 

6 De letters zijn te klein (Geen probleem dat een vergrootglas niet op kan lossen)

 

7 De boeken hebben geen hardcover (Komt toch best hard aan deze boeken)

 

Ik daag iedereen die dit leest uit om het lijstje aan te vullen!

Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.